Theaterverslag - BOY

Het theaterstuk 'BOY' werd opgevoerd op het vlakke vloertheater van De Grote Post, 'the place to be' voor theater in Oostende, vrijdagavond 1 oktober om precies te zijn. De twee uur durende 'BOY' heeft ons allen op de tenen getrapt. Emotie, affectie en verdriet worden van 20:00 uur tot 21:50 uur op een hoog tempo aangedreven. Een volle zaal en dat in een pandemie, wat wil je nog meer? We volgden één jongen, de achtjarige Boy Stuyven (Victor Saveniers) en zijn Jeugdzorg-dossier. Zijn moeder Joy (Laurence Roothooft) is verslaafd aan pillen en zijn vader is verdwenen, met als gevolg dat Boy wordt aangewezen als een kind dat opgroeit in een verontrustende opvoedings-situatie. Hij wordt weggehaald, zonder zelf te weten waarom en komt in verschillende probleemsituaties terecht. Uit onderzoek ben ik te weten gekomen dat het stuk zeer realistisch geschreven werd door Kyoko Scholiers. Ze deed maandenlang onderzoek in de Jeugdhulp. Kyoko is gaan praten met kinderpsychiaters, jeugdrechters en moeders met kinderen in vergelijkbare situaties. De livemuziek, van het HERMESensemble, blies als een zachte wind door de hele voorstelling en werd aangevuld door het kinderkoor Opera Ballet Vlaanderen. Het toneelstuk geeft de zaken weer die het lot van Boy bepalen inclusief adoptie, kuttekop!

Mijn motivering en verwachtingen lagen hoog, zeker op een vrijdagavond. Na veel interviews te hebben gelezen met de acteurs had ik het gevoel dat dit stuk me nog weken achterna ging zitten. Ze kaarten een maatschappelijk probleem aan dat wij als buitenstaanders meer moeten kunnen begrijpen. Jeugdzorg is een zeer boeiend onderwerp om mee aan de slag te gaan. De pure emotie en het pure kind zijn is iets waar ik altijd door geraakt word. 

De acteurs waren adembenemend, vooral Victor Saveniers. In het hedendaagse leven is hij een tienjarige jongen. Op zo'n jonge leeftijd al zo'n zware rol kunnen spelen is niet vanzelfsprekend. De manier waarop hij de problemen aankaartte is weliswaar ook een levensles voor hemzelf. Hij ging goed om met de andere acteurs, zoals de actrice Laurence Roothooft die zijn moeder speelde. Laurence had ook een zware rol. Ze moest een aan pillen verslaafde moeder spelen dat hopeloos opzoek was naar liefde die ze kon geven aan haar kind. De lichaamstaal sprak voor zich. De manier hoe ze zat, de manier hoe ze bewoog of wandelde straalden allemaal vermoeidheid uit. Victor speelde hier goed op in. Hij schreeuwde de pannen van het dak af: 'Kuttekop, kuttekop, kuttekop!'. Zijn slaapkamer bij zijn pleegouders was een veel voorkomende plek in het stuk. Het decor was zwart, met als doel je aandacht te richten op de acteurs. Het was niet zomaar zwart, maar een houtskolen verkleuring wat duidelijk verbrand moest uitbeelden. Over het algemeen spelen scènes zich af op verschillende plaatsen. De ruimte in dit stuk was zeker aanwezig. Het heeft op verschillende manieren een symbolische functie. De verbrande massa kan een aanwijzing zijn naar de verwaarlozing van de ouders naar het kind toe, maar kan ook de situatie beschrijven over hoe het kind zich mentaal voelt. Er waren veel wonderlijke verschijningen qua decor. Opeens werd Boy zijn bed omgevormd tot keuken en dan weer tot bed. Verschillende stoelen werden in het rond geslingerd, allemaal terwijl het kinderkoor op een verbrand huis zat. Zoals eerder vermeld kwam de livemuziek van het HERMESensemble. Het had een grote impact op het stuk, wat nog versterkt werd door het kinderkoor. Bij spannende situaties kwam de cello aandringend tot bod, terwijl bij rustige situaties het kinderkoor het publiek meenam op een reis van zachte kinderstemmen. Kostuums waren in principe gewone, dagelijkse kleding, waarbij acteurs verschillende personages spelen en op scène onder andere een kledingwissel moesten ondergaan. Het licht was vooral op het einde zeer pakkend en intens. Het was een verwijzing naar zelfmoord van de achtjarige Boy en de dertigjarige Boy. Het felle, rode licht kwam als een onverwachte slag in je gezicht. Meestal bij theaterstukken laten de toeschouwers zich vaak afleiden door allerlei kleine onbenulligheden. In het stuk 'BOY' is dit beslist onmogelijk. De spanningsbouw werd op een perfect level gestreken, waardoor mijn aandacht geen enkele seconde werd ontnomen. We maken veel sprongen in de tijd mee. Er was sprake van terugwijzingen. Een gele zin, die data, uur en plaats projecteerde, hield ons steeds op de hoogte waar en wanneer we ons bevonden in het stuk. Dit gaf een zekere spanning weer, omdat je al in korte lijnen wist wat er in de toekomst ging gebeuren. Het hoofdconflict is het Jeugdzorg-dossier van Boy, wat leidde dat hij uit huis werd weggehaald. De terugwijzingen waren een functie om antwoord te geven op de vragen: hoe, waar en waarom hij nu eigenlijk werd weggehaald. De regisseur kaart een maatschappelijk probleem aan en hoe dit kind ermee omgaat. Met deze visuele tekens wat betreft decor, licht en muziek is het Kyoko zeer goed gelukt om van een treurige situatie een mooie verbeelding te maken!